|
نام اختصاری: Cl سایر نام ها: کلر ادرار بخش مورد انجام : بیوشیمی نوع نمونه قابل اندازه گیری: ادرار 24 ساعته حجم نمونه مورد نیاز: 5 ml شرایط نمونه گیری: 1. نیاز به
ناشتا بودن نمی باشد. 2. ادرار 24 ساعته بطور صحیح جمع آوری گردد. 3. نیاز به ماده
نگهدارنده نمی باشد و ظرف ادرار در یخچال نگهداری شود. ملاحظات نمونه گیری: 1-
حجم ادرار 24 ساعته را یادداشت کنید. 2-
در صورت عدم دسترسی به یخچال از 10 ml تولوئن به عنوان ماده نگهدارنده در
شروع نمونه برداری استفاده کنید موارد عدم پذیرش نمونه: - شرایط نگهداری: نمونه ادرار در دمای C◦ 4 و C◦20- به مدت 7 روز پایدار است. کاربردهای بالینی: اندازه گیری کلر ادرار برای تشخیص دهیدراتاسیون مفید بوده، همچنین به عنوان
راهنمای تعادل مایعات بدن، الکترولیتیها و اسید و باز بدن به کار می رود. روش مرجع: تیتراسیون کلریمتریک -آمپرومتریک روش ارجح: کلریمتریک (پرکلرات آهن)- تیتراسیون آمپرومتریک
سایر روشها: کلریمتریک، ISE ( الکترود انتخابی یونی) (اتوماتیک) مقادیر طبیعی: بزرگسالان: (110 - 250 mmol/day (mEq/day کودکان: 15 - 40 mmol/day نوزادان: 2 - 10 mmol/day تفسیر: اندازه گیری کلر برای پی بردن به تأثیر کاهش نمک غذایی با
اهمیت درمانی فوق العاده زیاد در بیماران مبتلا به بیماری های قلبی و عروقی، فشار
خون، بیماری های کبدی و کلیوی سودمند است. کلر ادرار اغلب همراه سدیم و پتاسیم به
عنوان آزمایش ادرار 24 ساعته درخواست می شود. گپ آنیونی ادرار (Na+KCL) در ارزیابی آلکالوز متابولیک کاربرد دارد. افزایش کلر ادرار : دهیدراتاسیون، اسیدوزتوبولی کلیه و تخلیه پتاسیم کاهش کلر ادرار: ترشح نامناسب هورمونADH یا SIADH ، استفراغ، اسهال،
گاستریت، آدیسون، آلکالوز متابولیک، درمان با دیورتیک ها و تومور کولون عوامل مداخله گر: درمان با کاربنی سیلین، مصرف مقادیر زیاد الکل، تجویز کلرید
آمونیوم، تزریق بیش از حد نرمال سالین، سولفیدها، سیانیدها، هالوژن ها، بروماید و
سولفیدریل ها، مصرف دیورتیکها، استازولامید، کلوپامید و کورتیکواستروئیدها موجب
تداخل در شرایط داخل بدن invivo) (می گردد. توضیحات: مقادیر ادراری بالای سایر یون های هالید ( برای مثال
برومید، فلورید، یدید) ممکن است منجر به افزایش و خوانش کاذب در الکترود انتخاب
یونی کلر گردد. منابع: 1. Tietz Textbook
of Clinical Chemistry. Third edition. Edited by CA Burtis, ER Ashwood.
Philadelphia, WB Saunders Company, 1999 2. Toffaletti J: Electrolytes. In Professional Practice in
Clinical Chemistry: A Review. Edited by DR Dufour, N Rifai. Washington, AACC
Press, 1993 3. Kamel KS, Ethier JH, Richardson RM, et al: Urine
electrolytes and osmolality: when and how to use them. Am J Nephrol
1990;10:89-102
4. کتاب جامع تجهيزات آزمايشگاهي و فراورده
هاي تشخيصي دکتر حميدرضا سقا و همکاران |
