آمینوترانسفرازها؛ AST و ALT به‌طور متوسط افزایش می‌یابند،

آلکالن فسفاتاز؛ معمولاً کمی افزایش می‌یابد،

گاماگلوتامیل ترانسفراز؛ همراه با آلکالن فسفاتاز افزایش می‌یابد،

بیلی‌روبین؛ احتمالاً در سیروز پیشرفته زیاد می‌شود،

آلبومین؛ از آنجا که آلبومین انحصاراً توسط کبد ساخته می‌شود، در سیروز مقدار آلبومین کاهش می‌یابد.

زمان پروترومبین؛ از آن جا که فاکتورهای انعقادی خون توسط کبد ساخته می‌شوند، در سیروز زمان پروترومبین افزایش می‌یابد.

ترکیبی قوی و معتبر از ۶ تست، به‌عنوان بیومارکرهای غیرتهاجمی فیبروز (همچنین سیروز) وجود دارد که به Fibro Test معروف است. FibroTest شامل آلفا۲-ماکروگلوبولین، هاپتوگلوبین، آپولیپوپروتئینA1، گاماگلوتامیل ترانس‌پپتیداز، بیلی‌روبین توتال و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) است. همچنین ممکن است پزشک از یافته‌های رادیولوژی مانند اولتراسونوگرافی، آندوسکوپی، CT و MRI نیز کمک بگیرد؛ البته این روش‌ها برای تشخیص سیروز حساسیت لازم را ندارند و همچنان تشخیص نهایی با بررسی هیستولوژیک انجام می‌شود. actitest index که در آن مقدار ۶ آنالیت شامل Apo-AІ، GGT، هاپتوگلوبین، بیلی‌روبین تام، ɑ-۲-ماکروگلوبولین و ALT با در نظر گرفتن سن و جنس بیمار می‌باشد. ارتباط این شاخص با نتایج حاصل از بیوپسی کبدی بر اساس یک الگوریتم هوشمند مصنوعی مشاهده می‌شود که حاصل آن معادله‌ای است که نمره را در مقیاس صفر تا یک محاسبه می‌کند.

1- یک روش غیرتهاجمی با استفاده از بیو مارکرهای خون یرای تشخیص آسیبهای کبدی،کبد چرب،فیبروز و سیروز کبد و... می باشد.

2- در روشهای تهاجمی آزردگی بیمار،آسیب به بافتهای کبدی،خطاهای نمونه گیری،تفسیرهای متفاوت پاتولوژیک و..... وجود دارد.

3- آزمایش FibroTest نسبت به ایندکس AST به Platelet  در بیماران هپاتیت مزمن C تشخیص بهتر و ارزش پیش آگهی بهتزی دارد.

4- آزمایش Fibro Test ارزش تشخیصی بالایی برای پیش بینی فشار خون بالا در بیمارانی که سیروز کبدی دارند وهمچنین بیمارانی که سیروز ندارند.

5- آزمایش FibroTest ارزش تشخیص بالایی برای غربالگری واریس مری در افرادی که بیماری کبدی مزمن دارند.

با وجود اینکه مطالعات تجربی در جوندگان، درمان‌هایی برای جلوگیری از فیبروز کبدی پیشنهاد کرده‌اند، ولی درمان استانداردی برای فیبروز کبدی وجود ندارد. به خاطر اینکه انجام بیوپسی‌های مکرر کبدی، به‌منظور صحت ارزیابی تغییرات در فیبروز کبدی لازم بوده و همچنین حساسیت انسان به داروهای ضد فیبروزی نسبت به جوندگان احتمالاً کمتر است، تأثیر بیشتر این داروها در انسان اثبات نشده است. حذف عامل ایجادکننده بیماری فیبروز کبدی، مؤثرترین درمان محسوب می‌شود و این استراتژی در درمان اکثر بیماری‌های کبدی مزمن مؤثر بوده است  از داروهای ضدالتهابی برای ممانعت از التهاب و بهبود فیبروز کبدی استفاده می‌شود. کورتیکواستروئیدها تنها برای درمان فیبروز کبدی در بیماران هپاتیت اتوایمیون و هپاتیت الکلی حاد کاربرد دارند. آنتی‌اکسیدان‌هایی مثل ویتامین E، سیلیمارین، فسفاتیدیل‌ کولین و S-آدنوزیل‌ متیونین مانع فعال شدن HSCs، حفاظت سلول‌های کبدی از آپوپتوز و بهبود فیبروز کبدی تجربی می‌شوند . پیوند کبد تنها درمان انتخابی بیماران سیروز کبدی پیشرفته هست، اما پیوند کبد محدودیت‌هایی از جمله؛ نبود دهنده پیوند، هزینه بالا و احتمال رد پیوند را در پی دارد. پیوند کبد برای درمان مرحله نهایی سیروز بسیار کارآمد است. معمولاً زمانی که عوارض بیماری از جمله آنسفالوپاتی، آسیت و واریس‌های خونریزی‌دهنده غیرقابل کنترل شوند یا اینکه عملکرد بیوشیمیایی به طرز شدیدی سرکوب شود، پیوند کبد موردنیاز است.